About

- เป็นแหล่งรวบรวมข้อมูล บทความวิชาการ งานเขียนต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับ การฉายภาพอนาคตศาสตร์ของการพัฒนาประชาคมอาเซียน และเป็นแหล่งแสวงหาองค์ความรู้ด้านต่างๆ เพื่อเตรียมความพร้อม ของผู้ประกอบการ ประชาชน พลเมือง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในการรับมือกับการเปลี่ยนแปลงจากการพัฒนาความร่วมมือระหว่างประเทศ และยังเป็นการให้ข้อมูลกระตุ้น เตือน หน่วยงาน องค์กรที่เกี่ยวข้อง ให้ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงจากการพัฒนาประชาคมอาเซียนทั้ง 3 เสาหลัก

วันจันทร์ที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

New Myanmar Part 4 : Japanese business in Myanmar is developing at an alarming rate

New Myanmar Part 4 : Japanese business 

in Myanmar is developing at an alarming rate

Japan will lend Burma US$504 million and will cancel $1.74 billion of Burmese debt as part of a series of weekend deals that included a pledge to push development of a proposed port and commercial zone at Thilawa, a half-hour drive from downtown Rangoon, Burma’s commercial capital.
Making the first visit by a Japanese prime minister since 1977, Shinzo Abe arrived on Friday and spent three days in Burma. He led a 40-strong business delegation that included heads of some of Japan’s biggest companies—another signal that Asia’s second-biggest economy wants a lead role in Burma’s fast-opening economy. Over the past year, Burma President Thein Sein and National League for Democracy (NLD) leader Aung San Suu Kyi visited Japan, while Abe’s Finance Minister Taro Aso was in Burma in January.

Key to Japan’s growing engagement with Burma is the proposed Thilawa Special Economic Zone, a 2,400-hectare site likely to include manufacturingJapan will lend Burma US$504 million and will cancel $1.74 billion of Burmese debt as part of a series of weekend deals that included a pledge to push development of a proposed port and commercial zone at Thilawa, a half-hour drive from downtown Rangoon, Burma’s commercial capital.
Making the first visit by a Japanese prime minister since 1977, Shinzo Abe arrived on Friday and spent three days in Burma. He led a 40-strong business delegation that included heads of some of Japan’s biggest companies—another signal that Asia’s second-biggest economy wants a lead role in Burma’s fast-opening economy. Over the past year, Burma President Thein Sein and National League for Democracy (NLD) leader Aung San Suu Kyi visited Japan, while Abe’s Finance Minister Taro Aso was in Burma in January.
Key to Japan’s growing engagement with Burma is the proposed Thilawa Special Economic Zone, a 2,400-hectare site likely to include manufacturing and textile operations, says Masaki Takahara, director of JETRO, Japan’s overseas trade mission in Rangoon.
“Construction should start in the fall this year at Thilawa,” Takahara told The Irrawaddy. “We hope that it will be operational by early 2015.”
Building industrial zones is central to attracting large-scale Japanese investment, said Takahara, who cited Burma’s on-again, off-again electricity supply as another deterrent to doing business. “For now, there is a lack of infrastructure in Myanmar. Power shortages make it difficult to establish large-scale manufacturing for now, but we are hoping these issues can be solved.”
During her recent trip to Japan, opposition leader Suu Kyi fretted that Japanese investment to Burma could stall unless Burma upgrades its antiquated road and telecommunications networks.
Japan’s new half-billion-dollar loan to Burma is aimed at addressing some of these infrastructure gaps, Takahara added.
As well as boosting aid and loans to Burma, Japan is writing off $1.74 billion in debt arrears owed to it by Burma—the weekend announcement coming just over a year after Tokyo said it would cancel the bill if Burma continued to reform.
“Since both governments acknowledged continuation of Myanmar’s reform efforts, the Government of Japan has decided to clear said overdue charges,” said a Japanese Foreign Ministry press release. In January, Japan and other creditors canceled or softened repayment terms for much of the total $15 billion debt that Burma owed to donor countries and institutions.
Prior to Abe’s visit, Japanese firms announced several deals in Burma in recent weeks, including one high-profile infrastructure deal—with Japan’s Sumitomo and NEC saying they would work on improving Burma’s telecommunications network.
And although large-scale Japanese manufacturing operations have yet to come to Burma, Japanese businesses see an untapped consumer goods market in Burma and want to establish a foothold ahead of Western competitors.
“More and more are thinking of entering the market in Myanmar and establishing a dominant position ahead of everyone else,” Takahara said.

Japan is moving fast to establish itself in Burma ahead of Western investors, now relatively free to set up shop in Burma after the US and EU governments removed most of the sanctions that had curtailed investment in recent years.
Yuki Akimoto, director of BurmaInfo Japan, told The Irrawaddy that the scale and breakneck pace of Japan’s re-engagement with Burma is an attempt “to make up for lost time,” after Japanese investment stalled in the latter years of military rule in Burma.
During that time, investment in Burma from other Asian economies, particularly China and Thailand, raced ahead of Japan, but now Tokyo sees an opportunity to boost foreign investment in a long-lost market and, perhaps, help jump-start Japan’s own sluggish economy.
Chinese investment has largely been in Burma’s natural resources sectors that, no matter how profitable, do not typically provide large-scale employment.
And overall, foreign investment into Burma jumped almost five-fold in 2012, compared with 2011, President Thein Sein said recently, with much of the increase said to be in the labor-intensive garment sector.
With high youth unemployment in an estimated 50-60 million population, Burmese politicians such as Suu Kyi have said that the country needs to attract investment that provides jobs, and Japan’s aid and investment could contribute to job generation, says a Rangoon-based business consultant, who asked that his name be withheld. “By developing light and light-heavy industries with Japanese assistance, Myanmar hopes to increase exports and jobs,” he told The Irrawaddy.
With Japan and China at odds over disputed islands in the East China Sea, Japan’s blossoming business-based relations with Burma mean that Tokyo can push back against Beijing, in the Southeast Asian nation that until recently was increasingly looking like a Chinese satellite state.

The United States seems to have similar unspoken ambitions in Burma, and the recent thaw in relations between the United States and Burma—with Thein Sein visiting Washington, D.C., last week—has given Japan the go-ahead to re-establish its own dormant ties with Burma, said Akimoto.
“During military rule, however, the Japanese government felt it had to suppress that desire because it was under pressure from the US government and it wanted, to a certain degree, to go along with the sanctions regime. Now it is like a dam broken.”
Akimoto warned, however, that “local communities in Burma still lack concrete legal tools to prevent or mitigate negative impacts by development projects,” something she says Japanese investors should be mindful of.
Japan’s drive to invest in Burma is being watched closely in neighboring Thailand, where Japanese auto manufacturers are a mainstay of an economy that also relies on Burma’s gas for power generation, as well as depends on 2-3 million low-wage Burmese migrant workers. The Thilawa SEZ is one of three large-scale industrial zones planned for Burma in the coming years, with the others slated for Maday Island and Kyaukphyu in Arakan State—the starting point for oil and gas pipelines that will cut across Burma into China’s Yunnan province, and in Dawei/Tavoy in Burma’s south.
The Dawei project, if it goes ahead, will link a huge SEZ on Burma’s coast with Thailand’s capital Bangkok. and textile operations, says Masaki Takahara, director of JETRO, Japan’s overseas trade mission in Rangoon.
“Construction should start in the fall this year at Thilawa,” Takahara told The Irrawaddy. “We hope that it will be operational by early 2015.”

Building industrial zones is central to attracting large-scale Japanese investment, said Takahara, who cited Burma’s on-again, off-again electricity supply as another deterrent to doing business. “For now, there is a lack of infrastructure in Myanmar. Power shortages make it difficult to establish large-scale manufacturing for now, but we are hoping these issues can be solved.”
During her recent trip to Japan, opposition leader Suu Kyi fretted that Japanese investment to Burma could stall unless Burma upgrades its antiquated road and telecommunications networks.
Japan’s new half-billion-dollar loan to Burma is aimed at addressing some of these infrastructure gaps, Takahara added.
As well as boosting aid and loans to Burma, Japan is writing off $1.74 billion in debt arrears owed to it by Burma—the weekend announcement coming just over a year after Tokyo said it would cancel the bill if Burma continued to reform.
“Since both governments acknowledged continuation of Myanmar’s reform efforts, the Government of Japan has decided to clear said overdue charges,” said a Japanese Foreign Ministry press release. In January, Japan and other creditors canceled or softened repayment terms for much of the total $15 billion debt that Burma owed to donor countries and institutions.
Prior to Abe’s visit, Japanese firms announced several deals in Burma in recent weeks, including one high-profile infrastructure deal—with Japan’s Sumitomo and NEC saying they would work on improving Burma’s telecommunications network.
And although large-scale Japanese manufacturing operations have yet to come to Burma, Japanese businesses see an untapped consumer goods market in Burma and want to establish a foothold ahead of Western competitors.
“More and more are thinking of entering the market in Myanmar and establishing a dominant position ahead of everyone else,” Takahara said.
Japan is moving fast to establish itself in Burma ahead of Western investors, now relatively free to set up shop in Burma after the US and EU governments removed most of the sanctions that had curtailed investment in recent years.
Yuki Akimoto, director of BurmaInfo Japan, told The Irrawaddy that the scale and breakneck pace of Japan’s re-engagement with Burma is an attempt “to make up for lost time,” after Japanese investment stalled in the latter years of military rule in Burma.
During that time, investment in Burma from other Asian economies, particularly China and Thailand, raced ahead of Japan, but now Tokyo sees an opportunity to boost foreign investment in a long-lost market and, perhaps, help jump-start Japan’s own sluggish economy.
Chinese investment has largely been in Burma’s natural resources sectors that, no matter how profitable, do not typically provide large-scale employment.
And overall, foreign investment into Burma jumped almost five-fold in 2012, compared with 2011, President Thein Sein said recently, with much of the increase said to be in the labor-intensive garment sector.
With high youth unemployment in an estimated 50-60 million population, Burmese politicians such as Suu Kyi have said that the country needs to attract investment that provides jobs, and Japan’s aid and investment could contribute to job generation, says a Rangoon-based business consultant, who asked that his name be withheld. “By developing light and light-heavy industries with Japanese assistance, Myanmar hopes to increase exports and jobs,” he told The Irrawaddy.
With Japan and China at odds over disputed islands in the East China Sea, Japan’s blossoming business-based relations with Burma mean that Tokyo can push back against Beijing, in the Southeast Asian nation that until recently was increasingly looking like a Chinese satellite state.
The United States seems to have similar unspoken ambitions in Burma, and the recent thaw in relations between the United States and Burma—with Thein Sein visiting Washington, D.C., last week—has given Japan the go-ahead to re-establish its own dormant ties with Burma, said Akimoto.
“During military rule, however, the Japanese government felt it had to suppress that desire because it was under pressure from the US government and it wanted, to a certain degree, to go along with the sanctions regime. Now it is like a dam broken.”
Akimoto warned, however, that “local communities in Burma still lack concrete legal tools to prevent or mitigate negative impacts by development projects,” something she says Japanese investors should be mindful of.
Japan’s drive to invest in Burma is being watched closely in neighboring Thailand, where Japanese auto manufacturers are a mainstay of an economy that also relies on Burma’s gas for power generation, as well as depends on 2-3 million low-wage Burmese migrant workers. The Thilawa SEZ is one of three large-scale industrial zones planned for Burma in the coming years, with the others slated for Maday Island and Kyaukphyu in Arakan State—the starting point for oil and gas pipelines that will cut across Burma into China’s Yunnan province, and in Dawei/Tavoy in Burma’s south.

The Dawei project, if it goes ahead, will link a huge SEZ on Burma’s coast with Thailand’s capital Bangkok.

Resource from:

วันเสาร์ที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

Eng version : Thailand in the Future Part 1

Thailand in the Future Part 1



Keynote Address of Her Excellency Ms. Yingluck Shinawatra Prime Minister of the Kingdom of Thailand
at The Nikkei Conference on the Future of Asia 
Tokyo, 24 May 2013

Distinguished Guests,
Ladies and Gentlemen

    I wish to express my appreciation to Nikkei for inviting me to join this conference to speak about the future of Asia.

Asia is on the rise. Asia has a large population and land mass that extends to link two great oceans. 

Mr. Chairman,This means that we have massive influence on the world.

Indeed, for many centuries, Asia has created many civilizations. And now, we are at an important junction, where the future of Asia will again define the future of the world.

In recent years, the center of world economic growth has shifted towards Asia.  In the 1980’s, Japan led the Asian economies’ pack of the Republic of Korea, Singapore, Hong Kong, Taiwan and Thailand, to achieve increased wealth and prosperity.  In the past decade, China and India became the new engines of growth for the world.  
The IMF (International Monetary Fund) has recently forecasted 5.7 percent growth for the region this year, and around 6 percent in 2014. A moderate inflation and manageable level of public debt to GDP in most Asian countries have led to stability.

At the same time, Asian innovation and creativity, together with a productive workforce supported by new technology, will promote sustainable growth for the region.  

    Analysts have projected that the share of Asia’s GDP to global GDP will double to 51 percent by 2050. The consumer base and spending power of Asia is also projected to grow further, where the share of Asian middle class is expected to increase from 28 percent to 66 percent of the global middle class.

In addition, Asia’s international reserves are very high at 6.4 trillion US dollars. If this is used productively, it will help bring about a true Asian Century.


    On the political front, Asia has reconnected.

There are effective regional cooperation for all of Asia in the form of ACD (Asia Cooperation Dialogue). For the cooperation of sub regions of Asia, there are the GCC (Cooperation Council for the Arab States of the Gulf), SAARC (South Asian Association for Regional Cooperation), BIMSTEC (Bay of Bengal Multi-Sectoral Initiative for Technical and Economic Cooperation) and ASEAN (Association of Southeast Asian Nations). The EAS (East Asia Summit) also extends the East Asian cooperation to other regions.

This has promoted understanding between nations as well as people to people relations.  Bilateral and multilateral cooperation has been strengthened because of the connectivity of modern technology and transportation. The few who chose not to join remained in the cold of lost opportunities.

    So I believe the stage is set for Asia’s rise. But the road is not guaranteed to be easy.  Challenges could limit growth and the promised prosperity.

I would like to share some of my thought on these challenges with you.

    First, Asia is diverse. I always believe that in diversity we can find strength.  Moreover, Asia is not just East Asia. But it also includes other regions of growth and potential, comprising South Asia, Central Asia  and the Middle East. Close cooperation from all will promote growth.  

But at the same time, I accept that when there is diversity, sometimes there can be conflicting interests. Asia needs to look beyond national interests and take into account the interests of the region as a whole.  

We need to start thinking of being part of the same Asian community with an outward-looking approach that will promote shared interests and address challenges together. Because in today’s world, we are all connected.


 Countries like Japan have played and can continue to play an important role in achieving this.  Moreover, Japan’s recent economic revival under Prime Minister Abe’s leadership has the potential to help promote growth in the region as a whole.

    For example, the continued economic challenges in Europe and the U.S. is a big test for Asia. Asia’s  fundamentals are strong as I mentioned earlier. But how we act now will determine our future.  

The quantitative easing measures of the U.S., U.K., EU and Japan have led to strong capital inflows into the region. And while this can be seen as a strength in our economic fundamentals, Asia needs to work together to manage the inflows productively to ensure stability in the region.

Some say funds flow like water. I believe there should be cooperation between all countries through which the water flows, so that all can benefit and grow together.

Together, we can create immunity by building a vibrant regional market to absorb goods, products and services, while at the same time, excess funds can be used for investments to benefit the whole region.  
    This brings me to my second point. I propose that we should direct our investments to build connectivity, both on land and sea, since Asia is mostly a large land continent covering two oceans, the Indian and the Pacific.

On land, rail link is the most effective and efficient. From ASEAN on the Southeast Asian mainland, we must build links to North and Northeast Asia. And on the opposite end, to South Asia, Central Asia and the Middle East.

 A modern Silk Road to connect the region with high speed trains, and feeder tracks for cargo and passengers will become the new Asia-Euro land bridge linking the two continents, while opening up new growth areas along the way.

At the same time, we will continue to develop road links, airports and sea ports. Dawei deep seaport in Myanmar will create maritime connectivity within the Indian Ocean, and through land links to Laem Chabang port in Thailand, to connecting South China Sea and the Pacific Ocean.

On the Indian Ocean side, Dawei will link up Southeast Asia  with the Middle East and Africa. The port, industrial estate and transport infrastructure will help drive economic growth and development throughout Southeast Asia.

Moreover, it will also add value to the production bases in ASEAN of many countries, in particular Japan.
 In other words, Dawei is an investment in the future of Asia. In the long run, it can become a major point for transportation and connectivity to complement other port and industrial estates in Myanmar.  

We look forward to participation from foreign partners for investment and also multilateral institutions such as the Asian Development Bank to help consult and assist in this regional project.   

Another contribution to the region’s future is Thailand’s 66 billion U.S. dollar in infrastructure development which includes high speed rail link between Thailand, Laos and China. And we plan to link this with infrastructure investment plans of other Asian countries.

The challenge is the rising tension in the Asia-Pacific caused by the geo-politics of maritime challenges. Without a peaceful and stable security environment, there cannot be sustainable growth and a bright future for Asia.

An unstable South China Sea or maritime disputes benefit no one. It is necessary for Asia to move beyond the legacies of the past and manage challenges that can threaten maritime connectivity.  Peace and security are an essential foundation for a better future.

Likewise, peace and stability are essential for land links to work. For Asia to realize our full potential, the various jigsaws must fit together.  

A borderless ASEAN in 2015 will be a hurdle to jump across. But if we can move beyond 2015 to become more integrated with other sub-regions of Asia, Asia can rise together.  

To help bring these jigsaws together, I suggest that we promote closer cooperation on win-win issues that will add value to Asia as a whole. Such issues include food and energy security.

 Because addressing these challenges will also contribute to promoting human security for the peoples of our region as well as help reduce potential tensions caused by competition for water and oil.  

Asia is rich with land suitable for agriculture.  In Thailand, we are restructuring our agriculture production with zonings and post-harvest management to produce higher quality food and at the same time ensure food security, for Thailand, Asia and the world.  

We are also investing in water management system that will provide enough supply for agriculture, industry and household uses.  Effective measures to build water and food security, as well as protection against natural disasters, will provide a stronger foundation for growth and social harmony within our region.

Complementing this is the issue of energy security which we hope to achieve through green growth and by relying more on alternative energy.  As Asia plans towards the path of sustainable growth, Asia will demand for a large amount of energy.

For Asia, I believe that there is great potential in cooperation between the regions, whereby food could be exchanged for energy between ASEAN countries in Southeast Asia and the GCC in the Middle East.

Also, since a rising Asia is outward-looking, cooperation in trade and investment must also be extended to other regions, such as Africa which is also rising. That is why we are launching a Thai-African Conference to enhance engagement with Africa.

The bottom line is that Asia and other regions, Africa, the Americas, Europe need to work together to grow together.
The future of Asia is in our hands. It is up to our generation to set the future course towards sustainable growth for all.  It is a path where we work together, learn from each other and grow together, not only in our region but also with the world.

Thank you for your attention.     

Resource from :


Thailand in the future Part1

Thailand in the future Part1

วันที่24 พฤษภาคม 2556 นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี กล่าวสุนทรพจน์ในการประชุมนานาชาติว่าด้วยอนาคตของเอเชีย (The Future of Asia) ณ กรุงโตเกียว ดังนี้
ดิฉันขอขอบคุณบริษัทนิคเคอิ ที่ได้เชิญให้ดิฉันเข้าร่วมการประชุมนานาชาติว่าด้วยอนาคตของเอเชีย และแสดงปาฐกถาเกี่ยวกับทิศทางของเอเชียในอนาคต เอเชียกำลังเติบโตอย่างแข็งแรง ภูมิภาคเอเชียมีจำนวนประชากรขนาดใหญ่ และพื้นที่ที่เป็นผืนแผ่นดินต่อเนื่องคาบเกี่ยวมหาสมุทรขนาดใหญ่ 2 มหาสมุทร ซึ่งหมายความว่ามีอิทธิพลสูงต่อความเป็นไปของโลกและหลายศตวรรษที่ผ่านมา ภูมิภาคเอเชียเป็นแหล่งกำเนิดอารยธรรมหลายครั้งหลายหน ซึ่งปัจจุบันโลกได้มาถึงทางแยกสำคัญ ที่เอเชียจะเป็นผู้กำหนดอนาคตของโลกอีกครั้งหนึ่ง

ศักยภาพเศรษฐกิจที่เข้มแข็งของเอเชีย การเจริญเติบโต และกำลังการใช้จ่าย

ในช่วงทศวรรษ 1980 ศูนย์กลางความเจริญเติบโตของโลกได้ขยับมาอยู่ที่ภูมิภาค โดยประเทศญี่ป่นได้นำกลุ่มที่มี เกาหลีใต้ สิงคโปร์ ฮ่องกง ไต้หวัน และประเทศไทย ในการสร้างความมั่งคั่งและร่ำรวย และในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา จีนและอินเดียได้กลายเป็นเครื่องจักรใหม่แห่งความเติบโตของโลก
เมื่อเร็วๆนี้ กองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) ได้คาดการณ์ว่าภูมิภาคเอเชียจะมีอัตราการเติบโตอยู่ที่ร้อยละ 5.75 ในปีนี้ และประมาณร้อยละ 6 ในปี ค.ศ.2014 โดยมีระดับอัตราเงินเฟ้อปานกลาง และมีอัตราหนี้สาธารณะต่อ GDP อยู่ในระดับ บริหารจัดการได้ นำมาซึ่งเสถียรภาพและความมั่นคง
ในขณะเดียวกัน นวัตกรรมและความคิดสร้างสรรค์ของชาวเอเชีย รวมถึงการมีกำลังแรงงานที่มีประสิทธิภาพและได้รับการสนับสนุนด้วยเทคโนโลยีใหม่ๆ จะช่วยให้ภูมิภาคเอเชียมีการเจริญเติบโตที่ยั่งยืน
ทั้งนี้ผู้เชี่ยวชาญได้ประมาณการว่าสัดส่วนของ GDP ของเอเชีย ต่อ GDP ของโลกจะเพิ่มเป็นสองเท่าถึงร้อยละ 51 ในปี พ.ศ 2050 โดยฐานการบริโภคและกำลังการใช้จ่ายของเอเชียจะเติบโตต่อเนื่องต่อไป ซึ่งสัดส่วนชนชั้นกลางที่เป็นคนเอเชียนั้นคาดว่าจะเพิ่มสูงขึ้นจากร้อยละ 28 เป็นร้อยละ 66 ของชนชั้นกลางทั้งโลก
นอกจากนี้ เงินทุนสำรองต่างประเทศของเอเชียสูงถึง 6.4 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งถ้าหากนำมาใช้อย่างสร้างสรรค์และมีประสิทธิภาพ ก็จะทำให้ศตวรรษแห่งเอเชีย (The Asian Century) เป็นจริง

เจตนารมณ์และความร่วมมือในระดับการเมือง

ในด้านการเมืองภูมิภาคเอเชียกลับมาเชื่อมโยงกัน โดยมีความร่วมมือระดับภูมิภาคที่มีประสิทธิผล ทั้งจากความร่วมมือความมนตรีความร่วมมืออ่าวอาหรับ (GCC) ไปจนถึงสมาคมความร่วมมือภูมิภาคเอเชียใต้ (SAARC), ความร่วมมือทางเศรษฐกิจและเทคนิคอ่าวเบงกอล (BIMSTEC) และจากความร่วมมือภูมิภาคเอเชีย (ACD) ไปจนถึงอาเซียน (ASEAN) และการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก (EAS) ที่ทำให้ความร่วมมือเอเชียตะวันออกไปสู่ภูมิภาคอื่นๆ
สิ่งเหล่านี้ได้ส่งเสริมความเข้าใจระหว่างประเทศ และความสัมพันธ์ระหว่างประชาชนกับประชาชน ซึ่งความร่วมมือในระดับทวิภาคีและพหุภาคีแข็งแกร่งใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น จากการที่มีการเชื่อมโยงด้วยเทคโนโลยีและระบบการขนส่งสมัยใหม่ ประเทศจำนวนน้อยที่เลือกจะไม่เข้าร่วมก็จะเป็นผู้ที่เสียโอกาส

ความท้าทายของเอเชีย

ดิฉันเชื่อว่า เวทีได้จัดเตรียมไว้พร้อมแล้วสำหรับความรุ่งโรจน์ของภูมิภาคเอเชีย แต่หนทางสู่จุดหมายนั้นไม่ใช่ง่ายเสมอไป ยังมีสิ่งท้าทายที่เป็นข้อจำกัดต่อการเจริญเติบโตและความรุ่งเรืองที่น่าจะเป็น

ความหลากหลายของเอเชีย

ประการแรก เอเชียถือเป็นภูมิภาคที่มีความแตกต่างหลากหลาย ดิฉันมีความเชื่อเสมอว่าความแข็งแกร่งเกิดขึ้นได้ท่ามกลางความหลากหลาย และยิ่งไปกว่านั้น เอเชียไม่ใช่แค่เพียงพื้นที่เอเชียตะวันออก แต่รวมถึงภูมิภาคอื่นที่มีการเจริญเติบโตและมีศักยภาพ เช่น เอเชียใต้, เอเชียกลาง และตะวันออกกลาง ซึ่งเมื่อผนึกกำลังรวมตัวกันในระหว่างภูมิภาคต่างๆดังกล่าว จะช่วยขับเคลื่อนให้โลกเจริญเติบโตได้
แต่ในเวลาเดียวกัน คือ เมื่อมีความแตกต่างแล้วในบางครั้งย่อมจะเกิดความขัดแย้งและเกิดผลประโยชน์ทับซ้อนได้ ซึ่งประเทศในภูมิภาคเอเชียต้องมองให้ไกลไปปกว่าผลประโยชน์ของประเทศของตนเพียงลำพัง และมองถึงผลประโยชน์โดยรวมของภูมิภาค
เราต้องเริ่มคิดว่า เราทุกคนเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนเอเชีย ที่มองไปข้างไปสู่ภายนอก เพื่อส่งเสริมผลประโยชน์ร่วมและรับมือกับความท้าทายด้วยกัน เพราะในความเป็นจริงแล้วในโลกทุกวันนี้ เราต่างมีความเชื่อมโยง
ประเทศอย่างญี่ปุ่นมีบทบาท และสามารถมีบทบาทที่สำคัญอย่างต่อเนื่องเพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายดังกล่าว และที่สำคัญการที่ญี่ปุ่นกลับพลิกฟื้นทางเศรษฐกิจภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีอาเบะทำให้มีศักยภาพในการเสริมสร้างความเจริญเติบโตในภูมิภาคโดยรวม

การเคลื่อนไหวของเงินทุนและความร่วมมือเพื่อการบริหาร

ตัวอย่างหนึ่ง คือ ความซบเซาทางเศรษฐกิจที่ต่อเนื่องของยุโรปและสหรัฐอเมริกา ที่จะเป็นบททดสอบสำคัญของภูมิภาคเอเชีย พื้นฐานของเอเชียนั้นแข็งแรงดังที่ดิฉันได้กล่าวไว้แล้วก่อนหน้านี้ แต่การดำเนินการของเราวันนี้จะกำหนดอนาคตของเราทุกคน
มาตรการผ่อนคลายทางการเงิน (Quantitative Easing Measures) ของสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร สหภาพยุโรป และญี่ปุ่น ส่งผลให้มีเงินทุนไหลเข้า (Capital Inflow) สู่ภูมิภาคเป็นจำนวนมาก ซึ่งอาจมองว่ามีเหตุจากพิ้นฐานทางเศรษฐกิจที่แข็งแกร่ง แต่เอเชียต้องร่วมมือกันบริหารจัดการการไหลเข้าของเงินทุนเหล่านี้อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อสร้างความมั่นคงในภูมิภาค
มีบางคนกล่าวว่าเงินทุนไหลดั่งสายน้ำ ดิฉันเชื่อว่าเราต้องมีความร่วมมือที่ใกล้ชิดระหว่างทุกประเทศที่น้ำไหลผ่าน เพื่อให้ทุกประเทศได้ประโยชน์และเติบโตด้วยกัน

โครงข่ายพื้นฐานเพื่อความเชื่อมโยง

เรื่องนี้นำมาสู่ประเด็นที่สองของดิฉัน ดิฉันเสนอให้เรามุ่งเน้นการลงทุนในการสร้างความเชื่อมโยง ทั้งทางบกและทางทะเล เพราะเอเชียประกอบด้วยผืนแผ่นดินขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมสองมหาสมุทร คือ มหาสมุทรอินเดียและมหาสมุทรแปซิฟิก
สำหรับภาคพื้นดิน การเชื่อมต่อเส้นทางรถไฟ เป็นการเชื่อมต่อที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลที่สุด จากอาเซียนและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เราต้องสร้างทางเชื่อมสู่เอเชียเหนือและเอเชียตะวันออกเฉียงเหนือ และในทางตรงกันข้าม คือ ไปสู่เอเชียใต้ เอเชียกลาง และตะวันออกกลาง
เส้นทางรถไฟความเร็วสูง จะเชื่อมต่อภูมิภาคเอเชียเข้าด้วยกันเป็น “เส้นทางสายไหมใหม่” โดยจะต่อกับเส้นทางลำเลียงของระบบรถไฟขนส่งและผู้โดยสาร เพื่อเป็นสะพานบนดินเอเชียยุโรปเชื่อมโยงสองทวีปเข้าด้วยกัน
ในขณะเดียวกัน เราจะพัฒนาความเชื่อมโยงทางถนน ท่าอากาศยาน และท่าเรือ อย่างท่าเรือน้ำลึกทวายในประเทศเมียนมาร์ ก็จะเชื่อมต่อจุดต่างๆในมหาสมุทรอินเดีย และมีการผ่านเส้นทางถนนสู่ท่าเรือแหลมฉบัง ไปยังทะเลจีนใต้และมหาสมุทรแปซิฟิก
ด้านมหาสมุทรอินเดีย ทวายจะเชื่อมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เข้ากับตะวันออกกลางและแอฟริกา ทั้งนี้ท่าเรือ และนิคมอุตสาหกรรมรอบๆ รวมถึงโครงสร้างพื้นฐานด้านการขนส่งจะช่วยขับเคลื่อนการเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
อีกทั้งช่วยเพิ่มมูลค่าสินค้าของประเทศต่าง ๆ ที่มีฐานการผลิตในอาเซียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งญี่ปุ่น
ทั้งนี้ ท่าเรือทวายถือเป็นการลงทุนเพื่ออนาคตของเอเชีย และในระยะยาวจะเป็นจุดยุทธศาสตร์ของการขนส่งในการเชื่อมต่อ เพื่อเสริมและต่อยอดกับท่าเรือและนิคมอุตสาหกรรมอื่นๆในประเทศเมียนมาร์
เมื่อเรามองไปข้างหน้า เราต้องการเห็นการมีส่วนร่วมในการลงทุนจากผู้ลงทุนต่างชาติ และต้องการเห็นสถาบันระหว่างประเทศ เช่น ธนาคารเพื่อการพัฒนาแห่งเอเชีย ช่วยให้คำปรึกษาและให้การช่วยเหลือเกี่ยวกับโครงการในภูมิภาค
อีกประเด็นที่จะเป็นปัจจัยต่อการลงทุนเพื่ออนาคต คือการลงทุนกว่า 66 พันล้านเหรียญสหรัฐฯในการพัฒนาโครงข่ายพื้นฐานและการพัฒนา ซึ่งรวมถึงรถไฟความเร็วสูง ที่รวมถึงการเชื่อมต่อทางรางระหว่าง ไทย ลาว และจีน เราวางแผนที่จะขยายการลงทุน ไปยังประเทศเอเชียอื่นๆด้วย

ความท้าทายในการเชื่อมโยงภูมิภาค

ความท้าทายประการหนึ่ง คือ ความตึงเครียดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกที่เกิดขึ้นจากความท้าทายด้านภูมิ-รัฐศาสตร์ทางทะเล หากไม่มีการพัฒนาอย่างยั่งยืนเพื่ออนาคตของเอเชียจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมีสภาพแวดล้อมของความมั่นคง และสันติภาพ ก็จะไมมีการเติบโตที่ยั่งยืนและอนาคตที่สดใสสำหรับภูมิภาคเอเชีย
ความไม่มีเสถียรภาพในทะเลจีนใต้และข้อพิพาททางทะเลที่มีอยู่ ไม่มีฝ่ายใดได้รับประโยชน์ ประเทศในภูมิภาคเอเชียจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องก้าวข้ามอดีต และจัดการกับความท้าทายซึ่งอาจคุกคามการสร้างความเชื่อมโยงทางทะเลในอนาคต สันติภาพและความมั่นคงเป็นพื้นฐานสำคัญเพื่ออนาคตที่ดีกว่า
เช่นเดียวกัน สันติภาพและความมั่นคงเป็นปัจจัยสำคัญเพื่อให้การเชื่อมต่อทางบกบรรลุผล และเพื่อให้เอเชียตระหนักถึงศักยภาพที่เต็มปี่ยม รูปต่อที่หลากหลายต้องสามารถต่อเข้าเป็นรูปเดียวกัน
อาเซียนที่ไร้พรมแดนในปี 2015 จะต้องก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆ แต่ในขณะเดียวกันหากเราสามารถก้าวข้ามปี 2015 ไปได้ อาเซียนก็จะรวมตัวกันกับอนุภูมิภาคต่างๆของเอเชีย และเอเชียจะเติบโตไปด้วยกันได้
เพื่อช่วยต่อรูปต่อเหล่านี้เข้าให้เป็นภาพเดียวกัน ดิฉันเสนอให้มีการส่งเสริมความร่วมมือในลักษณะที่มุ่งให้ทุกฝ่ายเป็นผู้ที่ได้ประโยชน์ (win-win) ซึ่งจะเพิ่มมูลค่าเพิ่มแก่เอเชียโดยรวม ประเด็นเหล่านี้จะรวมถึงความมั่นคงด้านอาหารและพลังงาน
การรับมือกับความท้าทายเหล่านี้ จะทำให้มีการส่งเสริมสนับสนุนให้เกิดความมั่นคงของมนุษย์เพื่อประชาชนของภูมิภาคเอเชียของเรา รวมทั้งช่วยลดความตึงเครียดที่เกิดจากการแข่งขันเพื่อช่วงชิงน้ำและน้ำมัน

ความมั่นคงทางเศรษฐกิจ ความมั่นคงด้านอาหาร น้ำ และพลังงาน

ภูมิภาคเอเชียเป็นภูมิภาคที่อุดมสมบูรณ์เหมาะสมสำหรับการทำการเกษตร ซึ่งประเทศไทยได้ปรับเปลี่ยนโครงสร้างการผลิตทางการเกษตร โดยมีการจัดโซนนิ่ง (Zoning) และพัฒนาความสามารถในการจัดการหลังการเก็บเกี่ยว เพื่อให้อาหารมีคุณภาพที่สูงขึ้น และในขณะเดียวกันเพื่อเป็นการรับรองความมั่นคงทางอาหารสำหรับประเทศไทย เอเชีย และโลก
นอกจากนี้ ไทยกำลังลงทุนในด้านระบบการบริหารจัดการน้ำ เพื่อสนองตอบและรองรับต่อความต้องการในการใช้น้ำในการเกษตร อุตสาหกรรม และครัวเรือน ดังนั้น การมีระบบการบริหารจัดการน้ำที่ดี ที่สร้างความมั่นคงทางอาหารและความมั่นคงด้านน้ำ พร้อมๆกับการมีระบบป้องกันภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ดี จะเป็นการสร้างรากฐานที่มั่นคงสำหรับการเจริญเติบโต ตลอดจนความสามัคคีในสังคมและภายในภูมิภาคของเรา
นอกจากนี้ เพื่อช่วยเสริมสร้างรากฐานที่มั่นคงทางพลังงาน ซึ่งเราจะดำเนินการให้มีการเจริญเติบที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม (Green Growth) และการพึ่งพาการใช้พลังงานทดแทน (Alternative Energy) สำหรับภูมิภาคเอเชียกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน ซึ่งเอเชียจำเป็นต้องใช้พลังงานจำนวนมาก
ดิฉันเชื่อว่า เอเชียมีศักยภาพในการสร้างร่วมมือระหว่างภูมิภาค ที่ซึ่งความมั่นคงทางด้านอาหารสามารถนำมาแลกเปลี่ยนกับความมั่นคงทางด้านพลังงานได้ เช่น ระหว่างประเทศอาเซียนในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และกลุ่มประเทศความร่วมมืออ่าวอาหรับ (Gulf Cooperation Council : GCC) ในตะวันออกกลาง
และเช่นกัน เนื่องจากเอเชียกำลังเติบโตและมองไปข้างหน้า ความร่วมมือในการค้าและการลงทุน ต้องขยายไปยังภูมิภาคอื่น เช่น แอฟริกาที่กำลังเติบโตเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ไทยกำลังริเริ่มการประชุมไทย-แอฟริกา เพื่อเสริมสร้างการมีปฏิสัมพันธ์กับแอฟริกา
บรรทัดสุดท้าย คือ ภูมิภาคเอเชียและภูมิภาคอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็น แอฟริกา อเมริกา หรือยุโรป จะต้องร่วมมือกันและเติบโตไปด้วยกัน
อนาคตของเอเชียอยู่ในมือเรา และขึ้นอยู่กับคนรุ่นเราที่จะกำหนดทิศทางอนาคต เพื่อนำสู่การเติบโตอย่างยั่งยืนของเราทุกคน และเป็นเส้นทางที่เราจะร่วมมือร่วมใจกัน เรียนรู้ซึ่งกันและกัน และเติบโตด้วยกัน ไม่เพียงเพื่อภูมิภาคเราเท่านั้น แต่รวมถึงโลกใบนี้ด้วย
ขอบคุณค่ะ
Resource from:

Part 3 : New Myanmar ; The opening of Myanmar

Part 3 : New Myanmar ; 

The opening of Myanmar


A WALK AROUND battered, ramshackle Yangon, Myanmar’s biggest city and former capital, quickly makes it clear how far the country has fallen behind the rest of Asia over the past half-century. In large part the place is but a ghostly reminder of former glories. Under British colonial rule, before independence in 1948, Rangoon (as it was then) was a thriving, cosmopolitan entrepot, the capital of Burma, one of the region’s wealthiest countries. All that came to an abrupt end in 1962 after a junta of army officers, led by the brutal General Ne Win, seized power and launched the country on the quasi-Marxist “Burmese Way to Socialism”. Private foreign-owned businesses were nationalised, prompting the exodus of hundreds of thousands of people, many of Indian origin. The country’s tenuous attachment to democracy was broken. Myanmar, as Burma was later renamed by its ruling generals, retreated into itself. Comprehensive Western sanctions hit home from the mid-1990s onwards, only slightly alleviated by an injection of Asian money.
 
resource from :http://www.economist.com/
Yangon, with its old cars and bookshops selling textbooks from the 1950s, attests to this seclusion. The colonial-era banks, law courts and department stores, once as imposing as any in Kolkata or Shanghai, have all but crumbled away. Except for the magnificent Shwedagon Pagoda, lovingly regilded to welcome the crowds of pilgrims and tourists, most of the city seems to have remained untouched for decades. Even youthful rebellion is stuck in a time-warp. Boys are still gamely attempting to flout authority by dressing up as punk-rockers.
But now the country has seen another about-turn, almost as abrupt as that in 1962. Over the past two years dramatic reforms introduced by a new president, Thein Sein, prompted by the country’s increasingly desperate economic straits, have started a rapid transition from secretive isolation to an open democracy of sorts. The mere fact of such a change taking place has surprised the world; its speed and breadth have caused widespread bewilderment.
Even in careworn Yangon the signs are everywhere. The pavements are cluttered with traders selling an array of newspapers, newly licensed and privately owned, carrying pictures of Aung San Suu Kyi, the leader of the National League for Democracy (NLD). Less than two years ago the image of the defiant Nobel peace-prize laureate was banned; under a strict censorship system her name could not even be mentioned in the press. Now all censorship before publication has been lifted; any paper, such as the NLD’s own newspaperD Wave, can apply to publish daily; and Miss Suu Kyi’s photo festoons T-shirts, mugs and biros for sale on almost every street corner. People are still excited about being able to speak freely, even about politics, without constantly having to look over their shoulders. Some of those interviewed for this special report had never before talked to a foreigner, let alone a foreign journalist.
With greater political freedom has come economic change. Almost all Western sanctions against the country have been lifted, and the country is swiftly reconnecting with the international financial system. Visitors no longer have to wander around with so many wads of dirty old kyat, the local currency, in their pockets: the first international ATM in Yangon has recently started disgorging fresh banknotes. Some outlets are now accepting credit cards. Real Western brands, rather than pirated versions, are about to appear in a few shops. An influx of relatively wealthy foreigners and returned natives will need new offices and apartments. Prime parts of Yangon are rapidly being flattened to cater for the expected demand.
Myanmar’s transformation is the most significant event to have taken place in South-East Asia in the past decade, and this special report will argue that it will have important consequences for the rest of Asia as well. In the space of just a few years almost every aspect of life has been touched by the reform programme. Not only was Miss Suu Kyi released from house arrest in November 2010, but the vast majority of the country’s thousands of political prisoners have been freed. The NLD, harassed for decades and then declared illegal for refusing to participate in rigged elections in 2010, is legitimate once more. In April 2012 it won 43 out of 44 seats it contested in by-elections, the country’s first free and fair polls since the 1950s: its MPs, led by Miss Suu Kyi, now sit in parliament.
Resource from: 
http://www.economist.com/news/special-report/21578168-after-50-years-brutal-military-rule-myanmars-democratic-opening-has-been-swift-and