About

- เป็นแหล่งรวบรวมข้อมูล บทความวิชาการ งานเขียนต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับ การฉายภาพอนาคตศาสตร์ของการพัฒนาประชาคมอาเซียน และเป็นแหล่งแสวงหาองค์ความรู้ด้านต่างๆ เพื่อเตรียมความพร้อม ของผู้ประกอบการ ประชาชน พลเมือง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในการรับมือกับการเปลี่ยนแปลงจากการพัฒนาความร่วมมือระหว่างประเทศ และยังเป็นการให้ข้อมูลกระตุ้น เตือน หน่วยงาน องค์กรที่เกี่ยวข้อง ให้ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงจากการพัฒนาประชาคมอาเซียนทั้ง 3 เสาหลัก

วันจันทร์ที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2556

Myanmar : ‘No Real Democracy’ for Burma if Constitution Goes Unchanged: Suu Kyi

Myanmar : ‘No Real Democracy’ for Burma 
if Constitution Goes Unchanged: Suu Kyi

Burma will not enjoy “real democracy” until the country changes its Constitution, opposition leader Aung San Suu Kyi said in a speech to Singapore’s Burmese community during a visit to the city-state Sunday.
Suu Kyi, who is a parliamentarian and chairwoman of the National League for Democracy (NLD), spoke in front of more than 5,000 people from Burma, linking constitutional change to the larger fate of the transitioning nation.
“Our country needs to have rule of law and peace, and needs to change the Constitution. If there is no change to the Constitution … it will be difficult to have peace and rule of law. Then, our country will have no real democracy.
“I always say this whenever I meet government officials who were formerly of the military regime. … I tell them that I hope both sides can sit down and make changes to the Constitution.”
On her four-day visit to the fellow Asean member state, Suu Kyi also met Singaporean Prime Minister Lee Hsien Loong and served as keynote speaker at a separate lecture series on leadership in Asia that was attended by members of the international community.
Suu Kyi made her trip to Singapore on the return leg of a visit last week to the Czech Republic in Europe, where she met exiled Tibetan spiritual leader the Dalai Lama and spoke at a conference on “societies in transition.”
Burma has undergone major political and economic reforms since a quasi-civilian government took power from the ruling military regime two-and-a-half years ago. The military-drafted 2008 Constitution, however, remains as an enduring legacy of the former regime with present-day implications for the prospect of democratic governance.
Suu Kyi herself is not eligible to run for Burma’s presidency due to a constitutional provision that bars anyone with a foreign-born spouse or children from running for the office. Suu Kyi’s late husband was a British national, as are her two sons.
The Constitution also guarantees 25 percent of the seats in Parliament to members of the military, and much of the current leadership under the administration of President Thein Sein was plucked from the ranks of the former military regime—including Thein Sein himself, a former general and prime minister.
The opposition NLD, pro-democracy activists and ethnic rebel groups have called for amending or scrapping entirely the 2008 Constitution. It was passed via a public referendum in the aftermath of the devastation wrought by Cyclone Nargis, in what is widely considered to have been a sham vote.
Suu Kyi, who chairs the Lower House of Parliament’s Committee for Rule of Law and Stability, compared Burma’s reform process with other countries’ democratization, saying opposition voices were typically given more influence in guiding the transitions.
“Our Constitution has been written by only a few elected representatives of the people, and most people were from the military dictatorship,” she said. “This is how it has been different from other countries. This needs to change.”
A 109-member parliamentary committee has been formed to study the possibility of changing the Constitution, with representation of the committee identical in proportion to the makeup of the national Parliament as a whole. The NLD has been allotted seven committee seats.
In response to a request that she address the issue of Burmese migrant workers in Singapore, specifically maids, who were unable to attend the event on Sunday, Suu Kyi said they were not forgotten, and called on the government to protect their interests.
“To protect citizens is the duty of government. Every government has a duty to do this. Indonesia and Malaysia protect their citizens. Our country needs to do so as well.”

Burmese migrant workers, who often take jobs in wealthier countries as domestic help, have frequently been victims of abuse by their employers, with human rights groups criticizing Burma’s government for failing to adequately protect them abroad.
Resource from:

วันเสาร์ที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2556

Thailand : ท้องถิ่นเตรียมความพร้อม "พลิกโฉมเมือง" รับสถานีโครงข่ายรถไฟความเร็วสูง

Thailand : ท้องถิ่นเตรียมความพร้อม "พลิกโฉมเมือง" 
รับสถานีโครงข่ายรถไฟความเร็วสูง

คมนาคมเดินแผนเชิงรุก กระตุกต่อมคิด อปท.-อบจ. เมืองหลัก-เมืองรองในแนวเส้นทางและจุดสถานีไฮสปีดเทรนเตรียมแผนรับมือการพัฒนาผังเมืองและโครงข่ายคมนาคมเชื่อมโยง ด้านม.นเรศวรจับมืออบจ.พิษณุโลกนำร่องติวเข้มสมาชิกและเจ้าหน้าที่ ก่อนพาดูงานบริหารจัดการระบบขนส่งมวลชนในกรุงเทพฯและนิวยอร์ก
    ดร.จุฬา สุขมานพ ผู้อำนวยการสำนักงานนโยบายและแผนการขนส่งและจราจร(สนข.) กระทรวงคมนาคม เปิดเผย "ฐานเศรษฐกิจ"ว่า ได้สนับสนุนให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น(อปท.)เช่น องค์การบริหารส่วนจังหวัด(อบจ.)ในเมืองหลักและเมืองรองตามแนวเส้นทางและจุดสถานีโครงการรถไฟความเร็วสูง 4 เส้นทาง มี พิษณุโลก นครราชสีมา ระยอง และหัวหิน เตรียมความพร้อมจัดทำแผนรับมือการพัฒนาผังเมืองและระบบโครงข่ายคมนาคมเชื่อมโยงในพื้นที่ไว้ตั้งแต่วันนี้ก่อนที่จะเปิดให้บริการรถไฟฟ้าโครงการดังกล่าว โดยไม่ต้องรอให้เปิดบริการแล้วจึงมาเริ่มคิดแผนการพัฒนาในภายหลัง
    ดร.บุญทรัพย์ พานิชการ ผู้อำนวยการวิทยาลัยโลจิสติกส์และโซ่อุปทาน มหาวิทยาลัยนเรศวร กล่าวว่าเมื่อเร็วๆนี้ ได้ร่วมกับสำนักงานนโยบายและแผนการขนส่งและจราจร(สนข.) องค์การบริการส่วนจังหวัดพิษณุโลก(อบจ.) การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนแห่งประเทศไทย(รฟม.) จัดสัมมนาเพื่อระดมแนวคิดในการจัดทำแผนเตรียมความพร้อมให้กับสมาชิกอบจ.และเจ้าหน้าที่ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องเชิงรุกในการรับมือการพัฒนาโครงการรถไฟความเร็วสูงหรือไฮสปีดเทรนเส้นทางกรุงเทพฯ-พิษณุโลก-เชียงใหม่ โดยไม่ต้องรอให้เปิดโครงการแล้วจึงค่อยจัดทำแผนการพัฒนา"ถือเป็นการปูพื้นฐานความรู้ให้ อบจ.มีความเข้าใจเรื่องระบบขนส่งมวลชนอย่างถูกต้อง โดยได้รับความร่วมมือจากสนข.ชี้ให้เห็นถึงรูปแบบโครงการและทิศทางการพัฒนาระบบโครงข่ายคมนาคมของประเทศโดยเฉพาะพื้นที่เมืองพิษณุโลกหรือพื้นที่ภาคเหนือตอนล่างว่าจะเปิดอะไรขึ้นในระยะอันใกล้นี้ โดยสนข.จัดเตรียมงบประมาณเพื่อการศึกษาระบบขนส่งมวลชนในเขตพื้นที่พิษณุโลกรองรับไว้แล้ว"
    นอกจากนั้นรฟม.ยังได้ชี้ให้เห็นถึงการจัดองค์กรระบบขนส่งมวลชนเพื่อความเป็นเลิศ ซึ่งในอนาคตเป็นไปได้ว่าท้องถิ่นอาจจะต้องเข้าไปทำหน้าที่บริหารจัดการพัฒนาระบบขนส่งมวลชนในแต่ละพื้นที่นั้นเอง ประการสำคัญในวันที่ 19-20 กันยายนนี้ยังจะพาผู้เข้ารับการสัมมนาทั้งหมดไปศึกษาดูงานโครงการรถไฟฟ้าบีทีเอสและปูนซิเมนต์ไทยให้เห็นถึงรูปแบบการบริหารจัดการโดยภาคเอกชนเพื่อสามารถนำมาประยุกต์ใช้ให้สอดคล้องกันเช่นที่กรุงเทพมหานครตั้งบริษัทกรุงเทพธนาคมฯขึ้นมาทำหน้าที่เป็นวิสาหกิจของกทม.นั่นเอง
และช่วงเดือนตุลาคมจะไปดูงานที่นิวยอร์กต่อไป"
Resource from: 


วันพุธที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2556

Myanmar : Burma Sees World’s Third-Biggest Drop in Happiness Levels

Myanmar : Burma Sees World’s Third-Biggest Drop in Happiness Levels
Political and economic reforms have not necessarily translated to greater happiness for the people of Burma, according to the World Happiness Report 2013, a ranking of national happiness levels published this week by the United Nations Sustainable Development Solutions Network.
Burma was ranked 121st on an index of 156 countries, with a significant drop in happiness levels over the past several years. Of all countries in the survey, Burma saw the third-biggest decline in happiness levels between 2005-07 and 2010-12, despite transitioning from a military dictatorship to a nominally civilian government in 2011. Larger drops in happiness were only recorded in Greece and Egypt, in the wake of recent political turmoil and economic crises.
The world’s top five happiest countries were Denmark, Norway, Switzerland, the Netherlands and Sweden, while the lowest ranked countries were Rwanda, Burundi, Central African Republic, Benin and Togo.
The report ranked countries based on international data on how people rate their emotions and their lives as a whole. It averaged data from the Gallup World Poll from 2010, 2011 and 2012, for a typical sample size of 3,000 people per country.
When respondents were asked to evaluate their lives on a scale of 1 to 10—with 10 being the happiest—the average score for the top five countries was 7.48, while the average score for the bottom five countries was 2.94. Burma averaged 4.4, compared to about 5.3 in 2005-07.
Surveys were also given to respondents with questions about the state of their emotions the day before.
Differences in happiness levels by country were explained mainly by GDP per capita, years of healthy life expectancy, having someone to count on in times of trouble, perceptions of corruption, prevalence of generosity, and freedom to make life choices. Mental illness was reported as the single most important source of unhappiness, as well as an issue largely ignored by policy makers.
“Despite the obvious detrimental happiness impacts of the 2007-08 financial crisis, the world has become a slightly happier and more generous place over the past five years,” the report said.
“Overall, more countries have had significant increases [60] than decreases [41] in average life evaluations between 2005-07 and 2010-12.”
The report was a project by researchers from the London School of Economics, Columbia University’s Earth Institute, the University of British Columbia and the Canadian Institute for Advanced Research, who published their first World Happiness Report last year.
Burma was ruled by military dictatorship and closed off to the international community for nearly five decades. After elections in 2010, the military rulers handed power to a nominally civilian government.


Since President Thein Sein took office in 2011, the government has carried out a platform of political and economic reforms—including easing media censorship, freeing several hundred political prisoners, and allowing the opposition National League for Democracy (NLD) to contest seats in Parliament. The changes have in turn encouraged the international community to drop economic sanctions that isolated the country for years.

วันอังคารที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2556

World Happiness Report 2013

World  Happiness  Report 2013


The world is now in the midst of a major policy debate about the objectives of public policy. What should be the world’s Sustainable Development Goals for the period 2015-2030? The World Happiness Report 2013 is offered as a contribution to that crucial debate.

In July 2011 the UN General Assembly passed a historic resolution.1 It invited member countries to measure the happiness of their people and to use this to help guide their public policies.This was followed in April 2012 by the first UN high-level meeting on happiness and well-being, chaired by the Prime Minister of Bhutan. At the same time the first World Happiness Report was published,2 followed some months later by the OECD Guidelines setting an international standard for the measurement of well-being.3 The present Report is sponsored by UN Sustainable Development Solutions Network established by UN Secretary General Ban Ki-moon.

Happiness

The word “happiness” is not used lightly. Happiness is an aspiration of every human being, and can also be a measure of social progress. America’s founding fathers declared the inalienable right to pursue happiness. Yet are Americans, or citizens of other countries, happy? If they are not, what if anything can be done about it? 

The key to proper measurement must begin with the meaning of the word “happiness.” The problem, of course, is that happiness is used in at least two ways — the first as an emotion (“Were you happy yesterday?”) and the second as an evaluation (“Are you happy with your life as a whole?”). If individuals were to routinely mix up their responses to these very different questions, then measures of happiness might tell us very little. Changes in reported happiness used to track social progress would perhaps reflect little
more than transient changes in emotion. Or impoverished persons who express happiness in terms of emotion might inadvertently diminish society’s will to fight poverty.

Fortunately, respondents to happiness surveys do not tend to make such confusing mistakes. As we showed in last year’s World Happiness Report and again in this year’s report, respondents to surveys clearly recognize the difference between happiness as an emotion and happiness in the sense of life satisfaction. The responses of individuals to these different questions are highly distinct. A very poor person might report himself to be happy emotionally at a specific time, while also reporting a much lower sense of happiness with life as a whole; and indeed, people living in extreme poverty do express low levels of happiness with life as a whole. Such answers should spur our societies to work harder to end extreme poverty. 

As with last year’s report, we have again assembled the available international happiness data on how people rate both their emotions and their lives as a whole. We divide the available measures into three main types: measures of positive emotions (positive affect) including happiness, usually asked about the day preceding the survey; measures of negative emotions (negative affect) again asked about the preceding day; and evaluations of life as a whole. Together, these three types of reports constitute the primary measures of subjective well-being.4 The three main life evaluations are the Cantril ladder of life,5 life satisfaction,6 and happiness with life as a whole.7 Happiness thus appears twice, once as an emotional report, and once as part of a life evaluation, giving us considerable evidence about the nature and causes of happiness in both its major senses.

Resource from:

World  Happiness  Report 2013 

http://unsdsn.org/files/2013/09/WorldHappinessReport2013_online.pdf